De focus van mijn voorbereiding op jouw komst lag meer op de tijd ná het baren.

Niet omdat ik het baren onderschatte, wel omdat ik wist hoezeer die kraamtijd vaak onderschat wordt. Ik verdiepte me verder in borstvoeding geven, regelde hulp van mijn moeder, zus en vriendinnen (we wilden geen kraamzorg). Ik tekende mijn gewenste baring en kraamtijd en schreef een kort en bondig geboorteplan voor als het medisch zou worden. Het hielp me om onder ogen te zien dat alles mogelijk was en dat ik ook de regie kon houden.

Ik was voorbereid op een lange baring (ik vind mezelf daar nu net zo’n type voor) en de baring duurde LANG. (Kun je lezen in serie instagramposts). Het mooiste vond ik hoe helder ik kon voelen wat ik nodig had. Een soort weten helemaal vanuit mijn tenen, een helder kompas.

Met een luide schreeuw (van jou en mij want kanonnen, zo’n babyhoofdje is geen grap 🍉😂) werd je in je vaders en mijn handen geboren. Je geboorte was het allermooiste moment in mijn leven. Alsof elke stap die ik had gezet in mijn leven me leidde naar dat moment. It all made sense.

Ik keek je aan, herkende je, mijn meisje, mijn dochter: River Simone.

Je scheurde mijn hart open en de liefde die ik voelde en voel voor jou is grootser, mooier en dieper dan ik ooit had kunnen bedenken. Tegelijk is ook de dood zichtbaar geworden in mijn leven, alsof ik daarmee hand in hand loop elke dag.

Ik heb nu zoveel te verliezen en dat is doodeng.

(Deel 3 volgt)