Het is alsof ik 6 weken na de bevalling wakker word. Ik leefde in een roes, maar nu is de kraamtijd voorbij en ik ben er nog helemaal niet klaar voor.
 
4 maanden na de bevalling is mijn eerste werkdag en alhoewel ik rustig opbouw, vind ik het helemaal kut. Het is fijn om mijn team weer te zien, maar als kostwinner én eigenaar van een jong bedrijf voel ik me met de rug tegen de muur staan. Ik móet werken. Ik weet dat ik heus wel een keus heb, maar als ik niet werk overleeft @vraagdevroedvrouw dat niet en dat wil ik ook niet.
 
Ik probeer zo min mogelijk uur en zo effectief mogelijk te werken, maar de mist in mijn hoofd trekt maar niet op en dat maakt het ingewikkeld. Ik sjoemel met mijn uren en taken, ik vraag of Jeremiah -die de zorg voor River op zich neemt als ik er niet ben- langskomt op mijn werk.
 
Het kolven vind ik kut, ik mis mijn kind.
 
Ik heb het onderschat. Ik dacht dat ik een moeder was die óók weer graag zou gaan werken, maar het tegendeel is waar. Ik wil mijn baby. Ik wil in een holletje lekker kneuteren. Maar de dagen dat ik wel thuis ben, kan ik de zorg niet alleen dragen, omdat ik veel bekkenpijn heb.
 
Elke avond kruip ik vroeg in bed met mijn baby en daar snuif ik haar op. Ik koester de nachtelijke voedingen (meestal hahaha), maar ik geef mezelf ook nul credits. Ik tel alleen de uren die ik niet bij haar ben en zie niet hoeveel ik er wel ben. Ik raak vast in de eisen die ik stel aan mezelf als moeder en als mens. Tegelijkertijd geniet ik zoveel meer van het leven, de kleine dingen zijn ineens zo speciaal, de wereld zoveel mooier!
 
Welkom in de mindfucks en tegenstellingen van het moederschap 😎😝