Dat het makkelijker wordt na een jaar, is voor mij waar. De onzichtbare navelstreng die ons verbindt rekt steeds beter mee en ik ben er rustiger onder als ik niet bij jou ben. Mijn lijf is sterker (ik ben er nog niet) en de nachten zijn nog steeds onderbroken maar het raakt me niet meer zo. De mist in mijn hoofd is grotendeels opgetrokken.

Een paar weken geleden voelde ik me een krokus die haar hoofd boven de grond deed en dacht ‘wtf is hier gebeurd?!’ Alles draaide door om ons heen dit jaar, maar mijn focus was vooral naar binnen. Het is lekker om de wereld weer in te stappen en uiteraard komt ook dat met uitdagingen.

Bijna een jaar ben ik moeder (langer eigenlijk, in de zwangerschap voelde ik me ook moeder) en behalve overlopen van liefde, heeft het me veel gebracht.
Nee zeggen gaat me zoveel beter af.
Mezelf ruimte geven om op te laden gaat me steeds beter af.
Kiezen waar mijn hart sneller van gaat kloppen.
Aanwezig zijn.

Maar waar ik niet aan kan wennen, is het onderlinge moedergevoel (niet met mijn vriendinnen dichtbij trouwens). Ik wil het niet maar ik doe het ook. Het afmeten aan, het vergelijken, het soms denken dat ik het ‘beter’ doe en soms denken dat ik het ‘slechter’ doe. Ik voel de ogen soms op me rusten die iets denken/vinden over hoe ik het aanpak. Ik weet dat het bullshit is, maar toch voel ik die strijd. Wat is dat toch? Wie heeft ons dit opgedragen? Waar wordt die strijd door gevoed? Is het omdat we ons zo identificeren met moeder zijn en onze volledige eigenwaarde hieraan verbinden? Of omdat we het zo goed willen doen? Elke keer weer probeer ik terug te gaan zowel mezelf als de ander aanmoedigen, maar het is een learning curve.